Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Είπαν....




Ο ορισμός της κραυγαλέας σπατάλης για μένα είναι ένα λεωφορείο γεμάτο δικηγόρους που πέφτει στο γκρεμό κι έχει τρεις θέσεις άδειες.

Το μόνο κοινό που έχουν το National Geographic και το Playboy είναι ότι σου επιτρέπουν να δεις πολλά μέρη που ποτέ δε θα επισκεφτείς.

Νόμος της Σχετικότητας του Χρόνου : Το πόσο διαρκεί ένα λεπτό της ώρας εξαρτάται από τη μεριά της πόρτας της τουαλέτας που βρίσκεσαι.

Αν νομίζεις ότι ο καλύτερος δρόμος για την καρδιά ενός άντρα περνάει από το στομάχι, είναι καλύτερα να γνωρίζεις ότι έχεις στοχεύσει πολύ ψηλά.


Παιδιά στο μπροστινό κάθισμα μπορούν να προκαλέσουν ατυχήματα. Ατυχήματα στο πίσω κάθισμα μπορεί να προκαλέσουν παιδιά.


Η γυναίκα παντρεύεται σκεπτόμενη ότι μια μέρα εκείνος θα αλλάξει. Ο άντρας παντρεύεται σκεπτόμενος ότι εκείνη δεν θα αλλάξει ποτέ. Τελικά και οι δύο κάνουν λάθος.

Οι μεγάλοι άνθρωποι μιλάνε για ιδέες, ο μέσος άνθρωπος για γεγονότα και ο μικρός για τους άλλους.

Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Καθένας με την τέχνη του....

Ο  Σαρκοζί αναμένεται να επιστρέψει σύντομα στην δικηγορία, το αρχικό του επάγγελμα, όπως γνωστοποίησε στενός του συνεργάτης.
 Σας αποκαλύπτουμε σε αποκλειστικότητα τις ασχολίες των πρώην υπουργών του ΠΑ.ΣΟ.Κ που δεν κατάφεραν να επανεκλεγούν:



Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Είμαστε κορόιδα;

Ποιό από τα παρακάτω βίντεο θέλει να μας ρίξει στάχτη στα μάτια; Όποιος  το βρει κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον......

Πέμπτη 3 Μαΐου 2012

Έλα μωρέ τώρα....



H N.Δ χρησιμοποίησε στίχους του Ελύτη σε διαφήμιση. Η Ιουλίτα Ηλιοπούλου, που έχει την ευθύνη για το έργο του ποιητή, ζητεί την απόσυρση της: «Η ποίηση, το ήθος και η σκέψη του Ελύτη αποτελούν εθνικό κεφάλαιο υψίστης σημασίας και όχι ιδιοκτησία κανενός κόμματος. Ας δείξουμε σεβασμό. «Την οργή των νεκρών να φοβάστε και των βράχων τ’ αγάλματα!»
Οι στίχοι του Ελύτη που χρησιμοποιήθηκαν είναι οι παρακάτω:
«Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες
Φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι
Σίδερο με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά
Χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδούμε!»
Εμείς ως γνήσια τέκνα της φιλελεύθερης παράταξης προτείνουμε στον Αντώνη (το βαρκάρη, το Σερέτη) για να γλυτώσει από τη δικαιολογημένη οργή της Ιουλίτας να χρησιμοποιήσει τους παρακάτω τροποποιημένους στίχους (έλα μωρέ τώρα ποιος θα το καταλάβει…) :

«Κι ας μας φωνάζουν ακροβάτες
 οι συνεπιβάτες μας στην εξουσία….
Φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ τι είναι Prada,
χαλάλι οι πέτρες που θα μας πάρουν,
αναψυκτήρια χτίζουμε, καρβέλια ονειρευόμαστε,
κι  Χατζηγιάννη –Ρέμο τραγουδούμε!»

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Ο θεός βοηθός......


Χωρίς σάτιρα.....


Άγγελος Τερζάκης: Έλεγχος της δημοκρατικής ιδέας
     Στη ζωή των λαών έρχεται κάποια στιγμή όπου από έναν αστάθμητο συνειρμό περιστάσεων, το κοινωνικό σύνολο καλείται να δώσει εξετάσεις και ν' αποδείξει αν είναι ώριμο για τη Δημοκρατία. Δεν πρόκειται εδώ για τις ξεκάθαρες εκείνες περιπτώσεις όπου δημοκρατικό και ολιγαρχικό καθεστώς αναμετριούνται, μπαίνουν και τα δύο στην ψηφοδόχο και περιμένουν το αποτέλεσμα της εκλογής. Μήτε για τις άλλο τόσο ξεκάθαρες, δυναμικές έστω, αναμετρήσεις των οδοφραγμάτων. Εκεί, ο πολίτης ξέρει καλά ανάμεσα σε τι έχει να διαλέξει. Πρόκειται για τις θολές, τις ύπουλες καταστάσεις, όπου πίσω από τις λέξεις κρύβονται έννοιες φευγαλέες, όπου άλλο ζητάς κι άλλο βρίσκεις, όπου διαλέγεις χωρίς να ξέρεις τι ακριβώς διαλέγεις. Η εποχή μας, μέγας διδάσκαλος στις διφορούμενες έννοιες, διαπρέπει και σε τέτοιες απατηλές προτάσεις εκλογής.
    Πολλοί - δεν θα πούμε οι περισσότεροι – νομίζουν πως η Δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα. Δεν ξέρουν πως πρόκειται γι' απόληξη κι όχι γι' αφετηρία. Δημοκρατία σημαίνει αναβαθμός πολιτισμού. Προϋποθέτει πολλά πράγματα, όχι απλώς έναν ιδεολογικό προσανατολισμό ή μια κατεύθυνση του γούστου. Γίνεσαι άξιος να υψωθείς ως τη δημοκρατική ιδέα, όταν έχεις πριν διανύσει κάποια στάδια εσωτερικού εκπολιτισμού. Μια Δημοκρατία στους Κάφρους είναι αδιανόητη, ενώ είναι νοητά εκεί όλα τα άλλα καθεστώτα, ολιγαρχικά, απολυταρχικά, ιδιαίτερα τα αριστοκρατικά, γιατί η αριστοκρατία είναι έννοια σχετική, εξαρτημένη στενά από τοπικούς όρους και ήθη. Οι φύλαρχοι είναι μια αριστοκρατία. Η Δημοκρατία δεν ξέρει φυλάρχους κι αυτό είναι βέβαια παρακινδυνευμένο, γιατί μπορεί να κλονίσει την έννοια της φυσικής ιεραρχίας, όταν η πειθαρχία δεν είναι εσωτερική, όταν δηλαδή τα άτομα δεν έχουν ακόμα αξιωθεί να φτάσουν στο επίπεδο πολιτισμού όπου ο πολίτης προσηλώνεται σε γενικές ιδέες όχι παραμορφωμένες σε φόβητρα.
      Κάθε φορά που εκδηλώνεται ή που υποβόσκει μια κρίση της δημοκρατικής ιδέας, πρέπει να ψάχνουμε να βρούμε αν τα αίτια είναι εξωτερικά ή εσωτερικά, μ' άλλα λόγια αν φταίνε οι ιστορικές συνθήκες ή μήπως υπάρχει μια ανεπάρκεια οργανική μέσα στα άτομα-φορείς της ιδέας. Βέβαια οι συνθήκες αυτές δεν είναι απόλυτες- ιδιαίτερα η δεύτερη. Δεν φταίνε ποτέ όλοι για την κάμψη της δημοκρατικής αρετής. Επειδή όμως οι λαοί σαν ιστορικές μονάδες χαρακτηρίζονται από την πλειοψηφία τους, ή - στο πρακτικό επίπεδο - έστω και από τη σχετική πλειοψηφία, σε περίπτωση τέτοια πρέπει ν’ αναρωτιόμαστε μήπως υστερεί κάτι στην ίδια την ωριμότητα των λαών αυτών. Μήπως δεν έχει συμπληρωθεί η διαδρομή που θα τους έκανε άξιους της Δημοκρατίας.
    Είναι πάντοτε επικίνδυνο να γενικεύει κανένας, αλλά και η δειγματοληψία δεν μπορεί να καταργηθεί σα μέθοδος. Μου έχει τύχει πάμπολλες φορές, σε συζήτηση όχι διαλογική αλλά σε κύκλο, ν’ ακούσω κάποιον να λέει, όταν οι διαπιστώσεις φαίνονται να φτάνουν σε αδιέξοδο: «Μωρέ εμάς μας χρειάζεται δικτατορία!» — και δυο-τρεις άλλοι γύρω να συμφωνούν, κουνώντας επιδοκιμαστικά τα κεφάλια τους. Τότε κάτι μαραίνεται μέσα μου, με κυριεύει αθυμία. Όχι γιατί οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται, κατά τη γνώμη μου, σε πλάνη. Αλλά γιατί βλέπω πόσο εύκολα απεμπολούν τα άτομα τις ελευθερίες τους, τα ευγενέστερα δικαιώματα τους, ό,τι με τόσους αγώνες έχει κατακτηθεί στο μάκρος της ιστορίας, με τόσο αίμα. Απεμπολούν δηλαδή την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και πόσο είναι πρόθυμοι οι άνθρωποι να την ανταλλάξουν με μιαν αβασάνιστη, κοντόθωρη, χαμηλή αμεριμνησία, που δεν τους εξασφαλίζει – όπως νομίζουν – τα κεκτημένα, αλλά που τους δίνει την ψευδαίσθηση πως τα εξασφαλίζει. Γιατί κανένας, κι ο πιο ανιστόρητος, δεν μπορεί να μην ξέρει ότι τα τέτοια καθεστώτα, τα αυταρχικά, τα πιεστικά, έχουν κακό τέλος, και πως τη στιγμή της ανατροπής τους ο σπασμός κλονίζει συθέμελα, συνεπαίρνει τα πάντα, παράνομα και νόμιμα μαζί, ένοχα κι αθώα.
    Για να γίνει ένας λαός άξιος της Δημοκρατίας, πρέπει να πάψει πρώτα να πιστεύει στο χωροφύλακα. Να βλέπει σ’ αυτόν το σύμβολο της εξουσίας κι όχι την ενσάρκωση της. Να μην τον κρίνει απαραίτητο στο κάθε του βήμα, επιτηρητή και παιδαγωγό. Ένας λαός άξιος της Δημοκρατίας δίνει εξετάσεις καθημερινά, όχι μονάχα μπροστά στην κάλπη, δίνει εξετάσεις στα πιο μικρά πράγματα της καθημερινής ζωής: σέβεται τη θέση του στην «ουρά», προσέχει να μην ενοχλεί το διπλανό του, πιστεύει πως έχει πρώτα καθήκοντα κι έπειτα δικαιώματα. Η κοινωνική αγωγή είναι αναγκαία προϋπόθεση της Δημοκρατίας. Όταν ακούω τους παραπάνω κυρίους να λένε πως τους χρειάζεται δικτατορία, χαμογελώ μέσα μου, παρ' όλη μου την αθυμία, γιατί συλλογίζομαι πως δεν το καταλαβαίνουν τι λένε πραγματικά: ότι τους λείπει η αγωγή. Πώς μπορεί να νοηθεί Δημοκρατία δίχως το σεβασμό του διπλανού σου;

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Μεγάλες κουβέντες.....

Ο Θεός έφτιαξε τα μικρόβια, τα χρέη, τους στενοκέφαλους δικαστικούς και τους συγγενείς, για να τιμωρήσει τον αχάριστον και τον άτιμον άνθρωπο. Τα πρώτα τα πολεμάς με ενέσεις, τα δεύτερα με άρνηση και σε πάνε μέσα, τα τρίτα με φυλάκιση. Τους συγγενείς δεν τους πολεμάς με τίποτα.
Το μυστικό με τους δυνατούς είναι να τους χαμογελάς και να τους λες ότι είναι σπουδαίοι. Έτσι και τους βγεις παραπάνω, όλη τη δύναμή τους θα την ξεσπάσουνε στην καμπούρα σου.
Οι άνθρωποι; Κοστούμια αλλάζουμε, λάμπες αλλάζουμε, ξυριστικές μηχανές αλλάζουμε… Μυαλά δεν αλλάζουμε.  Όσο πιο βλάκας και αφελής είσαι, τόσο ζυγώνεις την ευτυχία.

ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΦΟΡΟΣ “ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ” Εκδόσεις ΕΡΜΗΣ

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Επίκαιρο....

Όποιος σήµερα θέλει να πολεµήσει την ψευτιά και την αµάθεια και να γράφει την αλήθεια έχει ξεπεράσει το λιγότερο πέντε δυσκολίες. Πρέπει να έχει το θ ά ρ ρ ο ς να γράφει την αλήθεια παρόλο που παντού την καταπνίγουν· την ε ξ υ π ν ά δ α να την αναγνωρίσει παρόλο που τη σκεπάζουν παντού· την τ έ χ ν η να την κάνει ευκολοµεταχείριστη σαν όπλο, την κρίση να διαλέξει εκείνους που στα χέρια τους η αλήθεια θ’ αποχτήσει δύναµη, την π ο ν η ρ ι ά να τη διαδώσει ανάµεσα τους. Αυτές οι δυσκολίες είναι µεγάλες για κείνους που γράφουν κάτω απ’ το φασισµό, υπάρχουν όµως και γι’ αυτούς που τους κυνήγησαν ή που έφυγαν ακόµα και για όσους γράφουν στις χώρες της αστικής ελευθερίας.
Μπέρτολτ Μπρέχτ